Hari kedua di Bumi Kemboja, kami dibawa oleh Mad Rozali meronda ke kawasan Angkur Wat. Kami merancang untuk melihat dari tepi jalan sahaja dan tidak berhajat untuk masuk ke kawasan terletaknya bangunan. Bagaimanapun, hajat kami tidak terkesampaian kerana petugas di pintu masuk tidak membenarkan. Memandangkan tidak ada tempat lain untuk dilawati, terpaksa juga kami membeli tiket untuk setiap orang.
Sebagai pelancong, kami dikenakan bayaran sebanyak USD20 bermakna hampir RM70 bagi setiap orang. Orang tempatan seperti Mat Rozali dan pemandu kereta tidak dikenakan sebarang bayaran.
Di kawasan seluas 5,000 ekar ini terletaknya beberapa bangunan peninggalan sejarah. Diperkatakan bahawa Angkur Wat ini adalah kompleks bangunan kuil yang dibangun pada kurun ke 9 hingga 13. Bermula pada tahun 790, Jeyavarman II yang beragama Hindu dan mendakwa dirinya Raja telah mula membangun kuil untuk penganut agama Hindu di kawasan perbukitan Kulen.
Kawasan yang bersempadan dengan tasek terbesar, Tonle Sap telah menjadi begitu penting kepada dunia perniagaan di Asia Tenggara.
Pusat pemerintahan empire Khmer di zaman tersebut mempunyai kuasa mutlak. Kerajaan Angkor mencapai zaman kegemilangan semasa pemerintahan Suryavarman II pada tahun 1113 hingga 1150. Raja ini dibantu oleh kerabatnya dalam menjalankan tugas pentadbiran. Pembinaan baray menjadikan kerajaan Angkor mendapat hasil pertanian yang lumayan. Kawasan pertanian terletak di tasik Tonle Sap. Ia dibina pada abad ke-10 Masihi. Pusat pentadbirannya pula terletak di hilir Sungai Mekong.
Pada asalnya Angkur Wat dinamakan sebagai Preah Pisnulok. Angkur Wat itu pula bermakna Bandar Kuil kerana ia bermaksud dari Angkur dari perkataan Nukur dalam bahasa Sanskrit ialah nagara atau Bandar sementara Wat dalam bahasa Khmer ialah Kuil.
Mengelilingi kawasan ini terpaksa mengambil masa yang begitu panjang iaitu dari pagi sehingga ke petang. Waktu tengahari terpaksa balik dulu ke hotel untuk makan tengahari dan solat.
Kawasan yang luas beserta dengan keadaan bangunan yang nampak begitu uzur, amat menyukarkan. Isteriku terpaksa berpatah balik dan menunggu di kereta sahaja. Maaulut lebih hebat dan dia sanggup memanjat bangunan walaupun agak bahaya.
Kami menjangkakan pelancong yang datang melawat kawasan ini mungkin boleh menjejak sehingga 10,000 orang pada setiap hari. Namun, kemudahan dan infra sangat berkurangan. Sebagai contoh, toilet tidak disediakan di dalam kawasan bangunan.
Jam 6.20 petang, kami keluar dari kawasan tersebut dan terus ke tempat penginapan,
Tiada ulasan:
Catat Ulasan